Je zou zeggen dat voor Bachelard de schrijvers nooit geschreven hebben: door een merkwaardige breuk worden ze alleen maar gelezen. Zo heeft hij de basis kunnen leggen voor een zuivere leeskritiek, en hij heeft haar gefundeerd in het plezier: we worden meegenomen in een homogene (glijdende, euforische, wellustige, naar eenheid strevende, triomfantelijke) praktijk, en deze praktijk vervult ons: lezen-dromen. Met Bachelard komt de gehele poëzie (als eenvoudig recht om de literatuur, het gevecht te onderbreken) op rekening van het Plezier. Maar zodra het werk als een vorm van schrijven wordt waargenomen, knarst het plezier, breekt het genot door, en verwijdert Bachelard zich.