Geen enkel object staat in een constante verhouding tot het plezier (Lacan over Sade). Voor de schrijver bestaat dit object echter wel; het is niet de taal, het is het taalsysteem, de moedertaal. De schrijver is iemand die met het lichaam van zijn moeder speelt (ik verwijs naar Pleynet over Lautréamont en Matisse): om het te verheerlijken, te verfraaien, of om het aan stukken te snijden, het tot de grens te brengen van wat van het lichaam kan worden herkend: ik zal zelfs genieten van een misvorming van het taalsysteem en de publieke opinie zal krijsen, want zij wil niet dat 'de natuur misvormd wordt'.