De taal die ik in mijzelf spreek, is niet van mijn tijd, ze is van nature blootgesteld aan ideologische verdenking; daartegen moet ik dus vechten. Ik schrijf omdat ik de woorden die ik aantref, niet wil: ik wil mij aan hen onttrekken. Tegelijk is deze voorlaatste taal die van mijn plezier: avondenlang lees ik Zola, Proust, Verne, Monte Christo, Les Mémoires d'un Touriste, en soms zelf Julien Green. Dat is mijn plezier, maar niet mijn genot: dat maakt slechts kans bij het absoluut nieuwe, want alleen het nieuwe schokt (verzwakt) het bewustzijn (gemakkelijk? geenszins: negen van de tien keer is het nieuwe slechts de stereotype van de nieuwheid).