De Arabische geleerde gebruiken, naam men zegt, als zij over de tekst spreken deze bewonderenswaardige uitdrukking: het zekere lichaam. Welk lichaam? Wij hebben er verscheidene; het lichaam van de anatomen en fysiologen, dat de wetenschap waarneemt en uitspreekt: dat is de tekst van de grammatica, critici, commentatoren, filologen (de feno-tekst). Maar we hebben ook een genietend lichaam, dat uitsluitend uit erotische verhoudingen bestaat, zonder enig verband met het eerste: een andere indeling, een andere benoeming; zo ook bij de tekst: hij is niets dan de open lijst van taalvonken (die levendige vonken, die flikkerende lichten, die dolende lijnen, die als zaadjes over de tekst verspreid zijn en die voor ons op voordelige wijze de plaats innemen van de 'Semina aeternitatis' de 'zopyra', de gangbare noties, de fundamentele vooronderstellingen van de antieke filosofie). Heeft de tekst een menselijke vorm, is hij een figuur, een anagram van het lichaam? Ja, maar van ons erotisch lichaam. Het plezier van de tekst zou niet tot zijn grammaticale (feno-tekstuele) functioneren te herleiden zijn, zoals het plezier van het lichaam niet te herleiden is tot de fysiologische behoefte.