Een op de twee Fransen leest, naar verluidt, niet: de helft van Frankrijk is beroofd van - berooft zich van het plezier van de tekst. Deze nationale ongenade wordt altijd slechts vanuit een humanistisch standpunt betreurd, alsof de Fransen door hun versmading van het boek slechts van een moreel goed, een edele waarde zouden afzien. Men zou er beter aan doen de droevige, stompzinnige, tragische geschiedenis te schrijven van alle genoegens waartegen de maatschappijen iets hebben of waarvan ze afzien: er bestaat een obscurantisme van het plezier.
Zelfs indien wij het plezier van de tekst weer overbrengen naar het veld van zijn theorie en niet naar dat van zijn sociologie (wat hier tot een bijzondere rede leidt, die ogenschijnlijk elke nationale of sociale relevantie mist), staat er wel degelijk een politieke vervreemding op het spel: de verwerping van het plezier (en nog meer van het genot) in een maatschappij die door tweeërlei moraal bewerkt wordt: de meerderheidsmoraal van de vlakheid en de sectenmoraal van de (politieke en/of wetenschappelijke) strengheid. Het idee van het plezier schijnt niemand meer te strelen. Onze maatschappij lijkt zowel bezadigd als gewelddadig; in elk geval: frigide.