Heel een kleingeestige mythologie wil ons doen geloven dat het plezier (en in het bijzonder het plezier van de tekst) een idee van rechts is. Rechts schuift in één handbeweging alles wat abstract, vervelend en politiek is op links af, en houdt het plezier voor zichzelf: weest welkom bij ons, u die eindelijk het plezier van de literatuur ontdekt! Links koestert om morele redenen (terwijl men de sigaren van Marx en Brecht vergeet) achterdocht en minachting voor elke 'rest hedonisme'. Rechts eist het plezier op tegen de intellectualiteit, de geletterden: de oude, reactionaire mythe van het hart tegen het hoofd, van gevoel tegen verstand, het (warme) 'leven' tegen de (kille) 'abstractie': moet de kunstenaar niet, volgens het sinistere voorschrijft van Debussy, 'op nederige wijze proberen te plezieren'? Links stelt de kennis, de methode, het engagement, de strijd tegenover de 'simpele geneugte' (maar wat, als kennis zelf heerlijk zou zijn?). Aan beide kanten die bizarre gedachte dat het plezier iets simpels is, dat men daarom opeist dan wel veracht. Het plezier is evenwel geen element van de tekst, geen naïef overblijfsel; het is niet afhankelijk van een logica van het begrijpen en voelen: het is een afdrift, iets wat tegelijk revolutionair en asociaal is en waarop geen enkele collectiviteit, mentaliteit of idiolect beslag kan leggen. Iets neutraals? Het is overduidelijk dat het plezier van de tekst aanstootgevend is: niet omdat het immoreel is maar omdat het atopisch is.